تاریخچه شیشه بالکن
شیشه بالکن ، امتداد خارجی طبقه فوقانی ساختمان ، که تا ارتفاع حدود سه فوت (یک متر) توسط یک صفحه جامد یا سوراخ شده ، توسط نرده ها (همچنین به نرده) و یا نرده ها محصور شده است. از رم کلاسیک تا دوره ویکتوریا ، بالکن های ساختمانهای عمومی مکانهایی بودند که می توان از آنها سخنرانی کرد یا جمعیت را تشویق کرد. در ایتالیا ، جایی که بالکن ها و ایوان های بی شماری وجود دارد ، بهترین شناخته شده این است که در سنت پیتر در رم که پاپ برکت خود را می دهد.
در کشورهای اسلامی مومنان از بالکن بالای مناره به دعا دعوت می شوند. در معماری ژاپنی ، بر اساس سازه های چوبی ، یک بالکن در اطراف هر داستان یا بخشی از آن ارائه شده است.در کلیساهای گوتیک بالکن داخلی که گالری نیز نامیده می شود ، ساخته شده است تا خوانندگان را در آن جای دهد. در سالنهای بزرگتر در طی قرون وسطی آنها را برای مینی ها تهیه می کردند. با توسعه رنسانس تئاتر ، بالکن هایی با کف شیب دار که باعث می شود تماشاگران بیشتری بتوانند منظره ای از صحنه داشته باشند ، در سالن نمایش ساخته شد.
